É tempo de outono. As lareiras alumean e xa se sinte o estalar das castañas ao lume. É un deses momentos marabillosos nos que a carón do lume os maoires nos contaban historias cheas de maxia. Pois por que non…vouvos contar unha historia que aconteceu non fai moito tempo nun lugar chamado Galén.
...que soe o profundo zoar da zanfona acompasando o zumbido do ar para dar alento a este conto...
Como todos os anos os Galenen@s dispoñíanse a festexar o magosto.
Que facer?.... cantar… bailar…
A música sempre é un bo xeito para pasar o rato, pensaron. Pero, que cantamos? Sabemos moitas cancións e moi fermosas, pero… cal?
Unha proposta xurdiu da nada...e do todo: “Mírame Miguel” traída dende a raia de Portugal.
É unha bonita canción e nós sabémola moi ben pero... e si convidamos a alguén para cantar con nós? pensaron.
Entón decatáronse de que coñecían a un grupo de rapaces que, aínda que moi maiores, de seguro lles apetecería cantar e que tiñan un cantar moi fermoso. Sen darlle máis voltas ao asunto decidiron falar con eles.
A proposta foi clara e apetecible ante a cal non se puideron resistir.
Os días ían pasando e o Magosto aos poucos estaba máis preto. Para que todo fose un éxito decidiron xuntarse a ensaiar uns días antes da gran festa.
Cando parecía que xa todo estaba listo... chegou a guinda ao pastel!!! Uns músicos que por alí andaban, entusiasmados ao estoitar a aqueles nenos e nenas cantar, pedíronlles si podían acompañalos.
Que gran privilexio!!!- pensaron eles. Poder acompañar a uns cantantes tan feitos.
Agora si que xa todo estaba listo.Só quedaba o gran día e..... non tardou en chegar.
O día foi moi especial coa xuntanza dos mellores artístas do lugar. O nivel era moi alto e como non, os Galenen@os estaban alí para amosar o seu bo facer e como non podía ser de outro xeito tocoulles dar comezo ao festival.
Saiu XENIAAAAALLLLL!!!!!
PARABÉNSSSSSS!!!- escoitábase.
A festa seguiu e gozaron de todos os artistas que alí se deron cita.
A festa foi un éxito. Logo do gran festival músical chegaron as castañas, quentiñas e saborosas para darlle tamén un pouquiño de calor a aquela fría tarde de outono.
O alento remata xa que a zanfona vai deixando de zoar ... polo tanto a historia ten que rematar.
Ata pronto.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
A vosa participación tamén é importante....contade!!